کد مطلب:80280 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:293
ابن ابی الحدید می گوید: شكایت و انتقاد امام از خلفاء ولو به صورت ضمنی و كلی متواتر است. او از یكی از معاصرین مورد اعتماد خویش معروف به «ابن عالیه» نقل می كند كه گفته: در خدمت اسماعیل بن علی حنبلی امام حنابله عصر بودم كه مسافری از كوفه به بغداد مراجعت كرده بود و اسماعیل از مسافرتش و از آنچه در كوفه دیده بود از او می پرسید، او در ضمن نقل وقایع با تاسف زیاد جریان انتقادهای شدید شیعه را در روز غدیر از خلفاء اظهار می كرد. فقیه حنبلی گفت: تقصیر آن مردم چیست؟ این در را خود علی علیه السلام باز كرد، آن مرد گفت: پس تكلیف ما در این چه می شود؟ آیا این انتقادها را صحیح و درست بدانیم یا نادرست؟ اگر صحیح بدانیم یك طرف را باید رها كنیم و اگر ناصحیح بدانیم یا نادرست؟ اگر صحیح بدانیم یك طرف را باید رها كنیم و اگر ناصحیح بدانیم طرف دیگر را! مجلس را به هم زد، همین قدر گفت این پرسشی است كه خود منهم تاكنون پاسخی برای آن پیدا نكرده ام.[1]. [صفحه 56]
شكی نیست در اینكه علی علیه السلام از هر سه خلیفه به اسمه انتقاد كرده است اما انتقادهای او منطقی مبتنی بر خصوصیات روحی و اخلاقی و متكی بر نقطه های خاص تاریخی زندگی افراد مورد انتقاد می باشد.
صفحه 56.